ΣΑΠΦΩ

Η ποιήτρια Σαπφώ από τη Λέσβο υπήρξε μία από τις σημαντικότερες λυρικές φωνές της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και από τις πρώτες στο δυτικό κόσμο που εξέφρασαν συστηματικά την προσωπική ευαισθησία. Συνέθετε ποιήματα στην αιολική διάλεκτο και τα απέδιδε με συνοδεία λύρας. Η ποίησή της, που διασώθηκε ως επί το πλείστον σε αποσπασματική μορφή, εκτείνεται σε έναν ευρύ θεματολογικό ορίζοντα: ποιήματα φυσιολατρικά, ερωτικά, υμέναιοι και επιθαλάμια (γαμήλια άσματα), ωδές και επικλήσεις θεών. Η απαράμιλλη λυρική εικονοποιία, η πειστική έκφραση της γυναικείας ευαισθησίας και οι τολμηρές περιγραφές της ερωτικής συγκίνησης προκάλεσαν διαχρονικά τεράστιο, αν και αμφίσημο, ενδιαφέρον. Η Σαπφώ εκτιμήθηκε ιδιαίτερα στην αρχαιότητα και χαρακτηρίστηκε «δέκατη Μούσα», αλλά και στα νεότερα γράμματα η επιρροή της παραμένει αμείωτη.